Ο στιχουργός και ποιητής στη HuffPost για τις λέξεις, τη ζωή και την τέχνη, τον Πωλ Γκωγκέν.    Ειρήνη Ορφανίδου  29/03/2022 «…Τώρα μπορούμε πια, μετά από τόσα δράματα και σκοτεινές ιστορικές περιόδους να αναζητήσουμε μια καθολική ανατροπή στη σκέψη και στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Αν η λογική κι η καρδιά, μας πάνε προς τα εκεί, τότε θα χρειαστούμε τις λέξεις για να επανορίσουμε τους εαυτούς μας και τα προτάγματά μας. Ακόμη κι αν αλλάξουμε το νόημα πολλών λέξεων και τις αναβαπτίσουμε, αυτές θα είναι τα εργαλεία μας». Δεν χρειάζεται επαίνους, ο χρόνος έχει αποφασίσει εδώ και χρόνια την αξία του (ο χαρακτηρισμός «ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στιχουργούς» λειτουργεί απλά ως νύξη της διαδρομής του, σημαντικός σταθμός της οποίας είναι η δημιουργία της δισκογραφικής και εκδοτικής Μικρής Άρκτου), αυτό που χρειάζεται ωστόσο να σημειωθεί είναι η εξαιρετική διαύγεια της σκέψης του. Με αφορμή «Το παιχνίδι των λέξεων», την παράσταση στο θέατρο Radar με αφήγηση πεζών κειμένων του και αγαπημένα τραγούδια του, όπως η (ανεπανάληπτη) Μικρή πατρίδα, το Αν, τον Εαυτό του παιδί, τους Δον Κιχώτες, το νέο κύκλο τραγουδιών «Της …

Είμαστε όλοι παιδιά του Μίκη. Είμαστε όλοι παιδιά του Μάνου. Οι δυο τους, και μαζί μ’ αυτούς και οι επίγονοί τους, νοηματοδότησαν σταθερά την εποχή που μεγαλώσαμε. Χάρισαν στον ελληνικό πολιτισμό τη σύγχρονη ταυτότητά του, αληθινές αφηγήσεις της αγωνίας του, των οραμάτων και των αναφορών του. Με το καλλιτεχνικό τους έργο και τη δημόσια παρουσία τους, διαμόρφωσαν και υπερασπίστηκαν το έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Το τραγούδι που λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί με κυρίαρχο αίτημά του το καλλιτεχνικό, στηρίζοντας την γλώσσα και την ιστορία του τόπου αυτού – αυτό το είδος τέχνης που η επικρατούσα σήμερα κουλτούρα του ναρκισσισμού και της βιομηχανοποιημένης διασκέδασης, εχθρεύεται περισσότερο κι από τα κρίματά της. Κατέθεσαν στην Τράπεζα του Μέλλοντος σπουδαία έργα ώστε να αντλεί για δεκαετίες μετά τη φυγή τους ο ελληνικός λαός, μνήμες συλλογικών μύθων και ίχνη δρόμων αξιοπρέπειας και εθνικής συνείδησης. Και με τη δημόσια παρουσία τους υπέδειξαν πως ο καλλιτέχνης κρίνεται ως «όλον», για το σύνολο της προσφοράς του στη χώρα του, και ως δημιουργός αλλά και ως πολίτης. Γι αυτό κι είχαν και οι δύο απέναντι τους …

Ο ευαίσθητος στιχουργός και ποιητής γράφει χαϊκού, παρομοιάζει τη δισκογραφία με πληγωμένο λιοντάρι που γλύφει τις πληγές του και θεωρεί τη «Μικρή πατρίδα» το πιο αυτοβιογραφικό του κομμάτι.

… Κι όταν μπήκαν στην Πόλη τροπαιοφόροι, αλαλάζοντας και λυσσώντας για εκδίκηση κατάλαβαν πως δεν υπήρχαν τιμαλφή να μοιραστούν, ούτε νικημένοι να εξευτελίσουν. Μονάχα τα κουφάρια τους.

Όσο κράτησε η αφήγησή  του,  το μάτι μου δεν ξεκόλλησε από το δαχτυλίδι στο χέρι του. Όπως άλλαζε χρώματα  η πέτρα καθώς προχωρούσε η ώρα, προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομά της.

Κι όμως. Μερικές φορές είναι ωραίο να χάνεις. Όχι πάντα. Μερικές φορές όμως, μπορεί να είναι έως και απαραίτητο.

Αρκετές ήταν οι φορές που φοβήθηκα πως αυτός δίσκος δεν θα έφτανε ποτέ στην ολοκλήρωσή του. Όλο και κάποιο εμπόδιο προσχηματικά βρισκόταν μπροστά μας και μετέφερε την έκδοση ένα χρόνο, ένα μήνα, ένα ακόμα βήμα παραπέρα… Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως αυτή η καθυστέρηση πέρα από την εύλογη αδυναμία αποχωρισμού όλων μας από το έργο που είχε αποκτήσει τη δική του ζωή πια, ήταν και μια άρνηση ενηλικίωσης της σχέσης μας μαζί του. Ερμηνείες. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα πράγματα και τις πραγματικότητές μας, οι θεοί γελούν. Σχεδόν τέσσερα χρόνια κράτησε αυτή η γέννα. Το ταξίδι έως την Τρίτη έξοδο, έφτασε στον προορισμό του αργά αλλά στην ώρα του. Και σήμερα, παραδίδουμε στην ελληνική δισκογραφία ένα διαμάντι. Και είμαστε πολύ περήφανοι γι αυτό. Πριν πέντε χρόνια, σ’ ένα κείμενό μου με τίτλο «Το ατραγούδιστο παρόν μας», είχα καταγράψει τη θλιβερή διαπίστωση πως παρότι ζούμε ως κοινωνία, στιγμές τεράστιων ιστορικών μεταβολών, αποφεύγουμε να τις τραγουδάμε. Δηλαδή φοβόμαστε (ή ντρεπόμαστε άραγε;) να μιλήσουμε για τις ζωές μας, για τις ήττες μας, για τα λάθη μας, για …

Δεν θα μπορούσε να αφορά  κανέναν άλλον έξω από το «σινάφι» μας, τη συντεχνία των Ελλήνων στιχουργών και συνθετών, το θέμα «ΑΕΠΙ – πνευματικά δικαιώματα» αν δεν ήταν στενά εξαρτημένο με ένα καθολικό για την Ελλάδα και τον λαό της, ζωτικής σημασίας ζήτημα: με την διάσωση και συνέχεια του ελληνικού τραγουδιού, άρα  και με  την προστασία της ίδιας μας της γλώσσας. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο αυτή η ιστορία πρέπει να ενδιαφέρει όλους μας. Ζήσαμε μέσα στους αιώνες τραγουδώντας, αγωνιστήκαμε και αγαπήσαμε τραγουδώντας, άρα πολύ καλά γνωρίζουμε πόσο σημαντικό υπήρξε για την γλωσσική μας συνείδηση και την πολιτιστική μας ταυτότητα, το ελληνικό τραγούδι. Την βαρύνουσα θέση που έχει το τραγούδι σε μια κοινωνία κυρίως προφορικού πολιτισμού, όπως η δική μας, δεν θέλει πολύ μυαλό να την καταλάβεις. Δεν είναι λοιπόν θέμα απλώς οικονομικό, ούτε και συντεχνιακό το αν θα διασωθεί στα χρόνια που έρχονται το ελληνικό τραγούδι – είναι θέμα πολιτικό και αφορά όλους μας.  Χωρίς την ύπαρξη  όμως των δημιουργών του αλλά και χωρίς τη πρόνοια και την φροντίδα της διατήρησης της γραμμής συνέχειάς τους …

  Ήταν χειμώνας Και δεν ήσουν εκεί.. Μόνο χιόνι, μόνο χιόνι Με παίδεψε όσο ένα καινούργιο τραγούδι αυτό το μικρό σημείωμα. Δεν κατάφερα  να αποδεχθώ ούτε τον τρόπο ούτε και την τελική πράξη της φυγής σου. Ίσως γιατί ποτέ δεν πρόλαβα να σου πω όσα ήθελα. Δεν σε χόρτασα, φίλε μου. Πάντα όταν βρισκόμασταν φεύγανε οι ώρες  γρήγορα, οι απολογισμοί μεγάλοι, μεσολαβούσαν τόσα νέα από την τελευταία φορά. Μέχρι τέλους είχα τη βεβαιότητα πως εσύ θα ζεις πάντα, θα νικούσες το κακό όπως στο μύθο ο συνονόματός σου, αλλά να που ο θάνατος μπορεί να μεταμφιέζεται εύκολα και σε Ηρακλή. Γράφω κι ακούω το τραγούδι σου. Οι περισσότεροι φίλοι σου  θα μιλήσουν για τον Ανταίο των βιβλίων κι έτσι πρέπει. Ανήκες στον κόσμο των βιβλίων.  Εμείς οι δύο τρώγαμε τις ώρες  συνήθως μιλώντας για τραγούδια. Σου άρεσε τόσο να μαθαίνεις νέα, να ενημερώνεσαι για τις νέες δισκογραφικές παραγωγές, για την Τάνια, τη Δήμητρα, τη Μαρία αλλά και τον Μάριο, την Ελένη. «Μην ξεχάσεις να μου φέρεις τους καινούργιους δίσκους της Άρκτου» μου έλεγες.  Διατήρησες τη …

  Να είσαι νέος και να φοβάσαι. Να είσαι νέος και να το βουλώνεις. Να είσαι νέος και ακίνδυνος.