Όσο κράτησε η αφήγησή  του,  το μάτι μου δεν ξεκόλλησε από το δαχτυλίδι στο χέρι του. Όπως άλλαζε χρώματα  η πέτρα καθώς προχωρούσε η ώρα, προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομά της.

Κι όμως. Μερικές φορές είναι ωραίο να χάνεις. Όχι πάντα. Μερικές φορές όμως, μπορεί να είναι έως και απαραίτητο.

Αρκετές ήταν οι φορές που φοβήθηκα πως αυτός δίσκος δεν θα έφτανε ποτέ στην ολοκλήρωσή του. Όλο και κάποιο εμπόδιο προσχηματικά βρισκόταν μπροστά μας και μετέφερε την έκδοση ένα χρόνο, ένα μήνα, ένα ακόμα βήμα παραπέρα… Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως αυτή η καθυστέρηση πέρα από την εύλογη αδυναμία αποχωρισμού όλων μας από το έργο που είχε αποκτήσει τη δική του ζωή πια, ήταν και μια άρνηση ενηλικίωσης της σχέσης μας μαζί του. Ερμηνείες. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα πράγματα και τις πραγματικότητές μας, οι θεοί γελούν. Σχεδόν τέσσερα χρόνια κράτησε αυτή η γέννα. Το ταξίδι έως την Τρίτη έξοδο, έφτασε στον προορισμό του αργά αλλά στην ώρα του. Και σήμερα, παραδίδουμε στην ελληνική δισκογραφία ένα διαμάντι. Και είμαστε πολύ περήφανοι γι αυτό. Πριν πέντε χρόνια, σ’ ένα κείμενό μου με τίτλο «Το ατραγούδιστο παρόν μας», είχα καταγράψει τη θλιβερή διαπίστωση πως παρότι ζούμε ως κοινωνία, στιγμές τεράστιων ιστορικών μεταβολών, αποφεύγουμε να τις τραγουδάμε. Δηλαδή φοβόμαστε (ή ντρεπόμαστε άραγε;) να μιλήσουμε για τις ζωές μας, για τις ήττες μας, για τα λάθη μας, για …

Δεν θα μπορούσε να αφορά  κανέναν άλλον έξω από το «σινάφι» μας, τη συντεχνία των Ελλήνων στιχουργών και συνθετών, το θέμα «ΑΕΠΙ – πνευματικά δικαιώματα» αν δεν ήταν στενά εξαρτημένο με ένα καθολικό για την Ελλάδα και τον λαό της, ζωτικής σημασίας ζήτημα: με την διάσωση και συνέχεια του ελληνικού τραγουδιού, άρα  και με  την προστασία της ίδιας μας της γλώσσας. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο αυτή η ιστορία πρέπει να ενδιαφέρει όλους μας. Ζήσαμε μέσα στους αιώνες τραγουδώντας, αγωνιστήκαμε και αγαπήσαμε τραγουδώντας, άρα πολύ καλά γνωρίζουμε πόσο σημαντικό υπήρξε για την γλωσσική μας συνείδηση και την πολιτιστική μας ταυτότητα, το ελληνικό τραγούδι. Την βαρύνουσα θέση που έχει το τραγούδι σε μια κοινωνία κυρίως προφορικού πολιτισμού, όπως η δική μας, δεν θέλει πολύ μυαλό να την καταλάβεις. Δεν είναι λοιπόν θέμα απλώς οικονομικό, ούτε και συντεχνιακό το αν θα διασωθεί στα χρόνια που έρχονται το ελληνικό τραγούδι – είναι θέμα πολιτικό και αφορά όλους μας.  Χωρίς την ύπαρξη  όμως των δημιουργών του αλλά και χωρίς τη πρόνοια και την φροντίδα της διατήρησης της γραμμής συνέχειάς τους …

  Ήταν χειμώνας Και δεν ήσουν εκεί.. Μόνο χιόνι, μόνο χιόνι Με παίδεψε όσο ένα καινούργιο τραγούδι αυτό το μικρό σημείωμα. Δεν κατάφερα  να αποδεχθώ ούτε τον τρόπο ούτε και την τελική πράξη της φυγής σου. Ίσως γιατί ποτέ δεν πρόλαβα να σου πω όσα ήθελα. Δεν σε χόρτασα, φίλε μου. Πάντα όταν βρισκόμασταν φεύγανε οι ώρες  γρήγορα, οι απολογισμοί μεγάλοι, μεσολαβούσαν τόσα νέα από την τελευταία φορά. Μέχρι τέλους είχα τη βεβαιότητα πως εσύ θα ζεις πάντα, θα νικούσες το κακό όπως στο μύθο ο συνονόματός σου, αλλά να που ο θάνατος μπορεί να μεταμφιέζεται εύκολα και σε Ηρακλή. Γράφω κι ακούω το τραγούδι σου. Οι περισσότεροι φίλοι σου  θα μιλήσουν για τον Ανταίο των βιβλίων κι έτσι πρέπει. Ανήκες στον κόσμο των βιβλίων.  Εμείς οι δύο τρώγαμε τις ώρες  συνήθως μιλώντας για τραγούδια. Σου άρεσε τόσο να μαθαίνεις νέα, να ενημερώνεσαι για τις νέες δισκογραφικές παραγωγές, για την Τάνια, τη Δήμητρα, τη Μαρία αλλά και τον Μάριο, την Ελένη. «Μην ξεχάσεις να μου φέρεις τους καινούργιους δίσκους της Άρκτου» μου έλεγες.  Διατήρησες τη …

  Να είσαι νέος και να φοβάσαι. Να είσαι νέος και να το βουλώνεις. Να είσαι νέος και ακίνδυνος.

Η  μητέρα μου πίστευε πως το φαγητό μπορεί να γιατρέψει τα πάντα. Κάθε πόνο, απώλεια, έλλειμμα, μικρή ή μεγάλη καταστροφή… Την έβλεπα να ασχολείται με το μαγείρεμα από το πρωί, να καταγράφει τις συνταγές της τα βράδια, μόνη στη κουζίνα που ήταν το κάστρο της κι αναρωτιόμουν πόσο βαρετό μπορεί να είναι να αφιερώνεις μια ζωή στο τι θα φάνε οι δικοί σου άνθρωποι αύριο, να σπαταλάς τις ώρες σου, το μυαλό σου σε συνταγές και δοσολογίες, στη λάντσα, στα πιάτα, στις μυρωδιές, στις προμήθειες…

Σήμερα κοιμάται στον καναπέ απέναντί μου, ανάσκελα. Μισό μέτρο γάτος, πέντε χρονών, στα χρώματα της καραμέλας, Πέρσης στην καταγωγή και αριστοκράτης στις συνήθειες, του αρέσει να απολαμβάνει τον ύπνο του στις πιο παράξενες στάσεις.

Καλό είναι οι νέοι σήμερα να μην συμμετέχουν σε παρελάσεις «εθνικιστικού περιεχομένου». Δεν ταιριάζει στην εποχή, ούτε και στον προσανατολισμό της χώρας, περισσότερο δε στην ίδια μας τη ζωή, την καθηλωμένη στην μεμψίμοιρη αποδοχή όλης αυτής της μνημονιακής λαίλαπας που βιώνουμε καθημερινά. Καλύτερο είναι οι νέοι σήμερα να παρελαύνουν έξω από τις βιτρίνες της Apple, των  Μακ Ντόναλντ και να συνωστίζονται στο  Φέισμπουκ αναπαράγοντας τον αυτισμό τους . Γιατί μέσα από εκεί ξεχνάνε πιο εύκολα και τι θα μπορούσαν και τι θα έπρεπε να είναι. Το ΟΧΙ μυρίζει μούχλα και αντιδραστικότητα. Σιγά μην τους μάθουμε από μικρούς στο πνεύμα της Αντίστασης που πλήρωσε τόσο ακριβά η  ζωή των παππούδων τους. Άσε που αν συνεχίσουμε να εορτάζουμε τις αντιστασιακές επετείους των Ελλήνων, μπορεί να προκύψει και κανένα κίνημα κόντρα στο σύγχρονο ραγιαδισμό και να … τρέχουμε. Αυτή η καινούργια καμπάνια που είδαμε να πρωταγωνιστεί τις ημέρες του φετινού εορτασμού της εθνικής επετείου σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, με τη γνωστή αρθογραφία εναντίον των παρελάσεων, αλλά εμπλουτισμένη αυτή τη φορά με το καθηλωτικό ερώτημα «Γιατί γιορτάζουμε το …

Χαμηλές πτήσεις σε αποτυπώματα του χρόνου στον Υμηττό. Σπίτια, τοπία και άνθρωποι που επιζούν στην άκρη του σήμερα …