Κι όμως. Μερικές φορές είναι ωραίο να χάνεις. Όχι πάντα. Μερικές φορές όμως, μπορεί να είναι έως και απαραίτητο.

  Να είσαι νέος και να φοβάσαι. Να είσαι νέος και να το βουλώνεις. Να είσαι νέος και ακίνδυνος.

Η  μητέρα μου πίστευε πως το φαγητό μπορεί να γιατρέψει τα πάντα. Κάθε πόνο, απώλεια, έλλειμμα, μικρή ή μεγάλη καταστροφή… Την έβλεπα να ασχολείται με το μαγείρεμα από το πρωί, να καταγράφει τις συνταγές της τα βράδια, μόνη στη κουζίνα που ήταν το κάστρο της κι αναρωτιόμουν πόσο βαρετό μπορεί να είναι να αφιερώνεις μια ζωή στο τι θα φάνε οι δικοί σου άνθρωποι αύριο, να σπαταλάς τις ώρες σου, το μυαλό σου σε συνταγές και δοσολογίες, στη λάντσα, στα πιάτα, στις μυρωδιές, στις προμήθειες…

Σήμερα κοιμάται στον καναπέ απέναντί μου, ανάσκελα. Μισό μέτρο γάτος, πέντε χρονών, στα χρώματα της καραμέλας, Πέρσης στην καταγωγή και αριστοκράτης στις συνήθειες, του αρέσει να απολαμβάνει τον ύπνο του στις πιο παράξενες στάσεις.

Καλό είναι οι νέοι σήμερα να μην συμμετέχουν σε παρελάσεις «εθνικιστικού περιεχομένου». Δεν ταιριάζει στην εποχή, ούτε και στον προσανατολισμό της χώρας, περισσότερο δε στην ίδια μας τη ζωή, την καθηλωμένη στην μεμψίμοιρη αποδοχή όλης αυτής της μνημονιακής λαίλαπας που βιώνουμε καθημερινά. Καλύτερο είναι οι νέοι σήμερα να παρελαύνουν έξω από τις βιτρίνες της Apple, των  Μακ Ντόναλντ και να συνωστίζονται στο  Φέισμπουκ αναπαράγοντας τον αυτισμό τους . Γιατί μέσα από εκεί ξεχνάνε πιο εύκολα και τι θα μπορούσαν και τι θα έπρεπε να είναι. Το ΟΧΙ μυρίζει μούχλα και αντιδραστικότητα. Σιγά μην τους μάθουμε από μικρούς στο πνεύμα της Αντίστασης που πλήρωσε τόσο ακριβά η  ζωή των παππούδων τους. Άσε που αν συνεχίσουμε να εορτάζουμε τις αντιστασιακές επετείους των Ελλήνων, μπορεί να προκύψει και κανένα κίνημα κόντρα στο σύγχρονο ραγιαδισμό και να … τρέχουμε. Αυτή η καινούργια καμπάνια που είδαμε να πρωταγωνιστεί τις ημέρες του φετινού εορτασμού της εθνικής επετείου σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, με τη γνωστή αρθογραφία εναντίον των παρελάσεων, αλλά εμπλουτισμένη αυτή τη φορά με το καθηλωτικό ερώτημα «Γιατί γιορτάζουμε το …

Χαμηλές πτήσεις σε αποτυπώματα του χρόνου στον Υμηττό. Σπίτια, τοπία και άνθρωποι που επιζούν στην άκρη του σήμερα …

Μια ανατροπή έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο του Πολιτισμού: η ιδρυματοποίηση της πολιτιστικής μας ζωής και η αποδοχή και εκχώρηση από το Κράτος στους ιδιώτες, της ηγεμονεύουσας θέσης στη χάραξη στρατηγικής πρότασης για τον πολιτισμό.

Εκπαιδευτήκαμε να αναθέτουμε εν λευκώ τις ζωές μας στους Άλλους. Από τα μικρά ιδιωτικά αιτήματα έως τις μεγάλες συλλογικές αγωνίες, συνηθίσαμε όλες τις υποθέσεις μας να τις κατατάσσουμε σε εξειδικευμένες αναθέσεις που μεταβιβάζουμε αυτονόητα πια σε τρίτους. Αν χαλάσει η βρύση κοιτάμε με πανικό το σιφόνι και φωνάζουμε υδραυλικό, αν ξεμονταριστεί μια ζωή τρέχουμε αμέσως στον ψυχίατρο, για τα ενδιάμεσα, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αναθέσεις μεταφέρουν τα βάρη μιας ζωής στην ευκολία μιας εξουσιοδότησης στον «κατάλληλο».

  Με την Αφροδίτη Μάνου με συνδέουν τόσα νήματα που μοιραία θα υπονόμευαν κάθε πρόθεση αντικειμενικής αναφοράς στο έργο και στην προσωπικότητά της. Γι αυτό σας προειδοποιώ, εγώ θα σας μιλήσω για τη δική μου Αφροδίτη, αυτή που αποτελεί σταθμό στην προσωπική μου μυθολογία.