Καλό είναι οι νέοι σήμερα να μην συμμετέχουν σε παρελάσεις «εθνικιστικού περιεχομένου». Δεν ταιριάζει στην εποχή, ούτε και στον προσανατολισμό της χώρας, περισσότερο δε στην ίδια μας τη ζωή, την καθηλωμένη στην μεμψίμοιρη αποδοχή όλης αυτής της μνημονιακής λαίλαπας που βιώνουμε καθημερινά. Καλύτερο είναι οι νέοι σήμερα να παρελαύνουν έξω από τις βιτρίνες της Apple, των  Μακ Ντόναλντ και να συνωστίζονται στο  Φέισμπουκ αναπαράγοντας τον αυτισμό τους . Γιατί μέσα από εκεί ξεχνάνε πιο εύκολα και τι θα μπορούσαν και τι θα έπρεπε να είναι. Το ΟΧΙ μυρίζει μούχλα και αντιδραστικότητα. Σιγά μην τους μάθουμε από μικρούς στο πνεύμα της Αντίστασης που πλήρωσε τόσο ακριβά η  ζωή των παππούδων τους. Άσε που αν συνεχίσουμε να εορτάζουμε τις αντιστασιακές επετείους των Ελλήνων, μπορεί να προκύψει και κανένα κίνημα κόντρα στο σύγχρονο ραγιαδισμό και να … τρέχουμε. Αυτή η καινούργια καμπάνια που είδαμε να πρωταγωνιστεί τις ημέρες του φετινού εορτασμού της εθνικής επετείου σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, με τη γνωστή αρθογραφία εναντίον των παρελάσεων, αλλά εμπλουτισμένη αυτή τη φορά με το καθηλωτικό ερώτημα «Γιατί γιορτάζουμε το …

Χαμηλές πτήσεις σε αποτυπώματα του χρόνου στον Υμηττό. Σπίτια, τοπία και άνθρωποι που επιζούν στην άκρη του σήμερα …

Μια ανατροπή έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο του Πολιτισμού: η ιδρυματοποίηση της πολιτιστικής μας ζωής και η αποδοχή και εκχώρηση από το Κράτος στους ιδιώτες, της ηγεμονεύουσας θέσης στη χάραξη στρατηγικής πρότασης για τον πολιτισμό.

Εκπαιδευτήκαμε να αναθέτουμε εν λευκώ τις ζωές μας στους Άλλους. Από τα μικρά ιδιωτικά αιτήματα έως τις μεγάλες συλλογικές αγωνίες, συνηθίσαμε όλες τις υποθέσεις μας να τις κατατάσσουμε σε εξειδικευμένες αναθέσεις που μεταβιβάζουμε αυτονόητα πια σε τρίτους. Αν χαλάσει η βρύση κοιτάμε με πανικό το σιφόνι και φωνάζουμε υδραυλικό, αν ξεμονταριστεί μια ζωή τρέχουμε αμέσως στον ψυχίατρο, για τα ενδιάμεσα, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αναθέσεις μεταφέρουν τα βάρη μιας ζωής στην ευκολία μιας εξουσιοδότησης στον «κατάλληλο».

  Με την Αφροδίτη Μάνου με συνδέουν τόσα νήματα που μοιραία θα υπονόμευαν κάθε πρόθεση αντικειμενικής αναφοράς στο έργο και στην προσωπικότητά της. Γι αυτό σας προειδοποιώ, εγώ θα σας μιλήσω για τη δική μου Αφροδίτη, αυτή που αποτελεί σταθμό στην προσωπική μου μυθολογία.

Η προσφυγική μνήμη ως εμπειρία στο Λόγο και την Τέχνη   Όλες αυτές τις μέρες παρακολουθώντας τις εργασίες αυτού του τόσο ενδιαφέροντος Συνεδρίου, είχα μ’ έναν τρόπο ησυχάσει. Η θλίψη μ’ άλλα λόγια, ήταν ελεγχόμενη, αφού σχεδόν σε όλες τις εισηγήσεις πρωταγωνιστής ήταν το μακρινό παρελθόν, φωτισμένο από την έρευνα και το στοχασμό των δεκάδων εισηγητών, ένα παρελθόν που είχαμε επιτέλους την ανάγκη να προσδιορίσουμε, να περιγράψουμε και να αναγνωρίσουμε, προκειμένου να καταλάβουμε τι ακριβώς παίχτηκε και χάθηκε στη Σμύρνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, δυο γενιές πριν από εμάς, ως πολιτισμός, κοινωνική και οικονομική ζωή, καλλιτεχνική δημιουργία. Στον ιστορικό χρόνο, ενενήντα χρόνια, δεν είναι δα και τόσο μεγάλο διάστημα, ειδικά αν τοποθετηθούν στο πλαίσιο της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας.

Regina rosas amat   Η Ρόζα και η Ρίτα Γκρέκο, δεν έχουν απομακρυνθεί ποτέ από την πόλη τους, τη Βενετία. Όταν τις ρωτάς γιατί, χαμογελούν και προφασίζονται τις πιο παράδοξες δικαιολογίες: «Μα δεν θα ξέρουμε καν πώς να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η Βενετία δεν έχει φανάρια, ούτε αυτοκίνητα.» Γεννήθηκαν πριν εβδομήντα περίπου χρόνια και έζησαν αδιάλειπτα τη ζωή τους στην πόλη των δακρύων, παραμένοντας πιστές στην ιστορία της. Για όσους ξέρουν τα πρόσωπα και τα πράγματα της πάλαι ποτέ Γαληνοτάτης, οι αδελφές Γκρέκο είναι από τους λίγους ζωντανούς μύθους της πόλης.

Συνέντευξη στο Θάνο Μαντζάνα   Όλοι βέβαια γνωρίζουν τον Παρασκευά Καρασούλο ως έναν προικισμένο στιχουργό της γενιάς του και αρκετοί ως έναν εξαιρετικά πολυπράγμονα άνθρωπο, κυρίως ως ιδρυτή και διευθυντή της επίσης πολυσχιδούς Μικρής Άρκτου αλλά και με μερικούς άλλους τρόπους, όπως για παράδειγμα ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Υμηττού. Πέραν αυτού όμως προσωπικά έχω την πεποίθηση – και την αίσθηση ότι και ο ίδιος δεν θα δίσταζε, να το παραδεχτεί – ότι πρόκειται και για αυτό που λέμε «δύσκολος άνθρωπος». Δεν μπορώ να ξεχάσω την συνεργάτιδα του αλλά και πολύ καλή του φίλη – Δήμητρα Γαλάνη να λέει γελώντας κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου «έχουμε περάσει ολόκληρα χρόνια χωρίς καν να μιλάμε» και τον ίδιο να προσθέτει «και πιθανόν να ξανασυμβεί»! Αν το καλοσκεφτείς όμως «δύσκολοι άνθρωποι» συνήθως είναι εκείνοι που βλέπουν πολύ σοβαρά οτιδήποτε κάνουν και τελικά και την ίδια την ζωή. Τέτοια προσωπικότητα είναι και ο Παρασκευάς Καρασούλος με τον οποίο είχα μια συζήτηση εκ βαθέων και σπάνιας ειλικρίνειας για τη στιχουργική του και την Μικρή Άρκτο, τον πολιτισμό και τη …